Pierwsze czytanie:
(2 Mch 7, 1-2. 9-14)
Psalm responsoryjny:
(Ps 17 (16), 1bcd. 5-6. 8 i 15 (R.: por. 15b))
Drugie czytanie:
(2 Tes 2, 16 – 3, 5)
Śpiew przed Ewangelią:
(Por. Ap 1, 5b. 6b)
Ewangelia:
(Łk 20, 27-38)
Uduchowione życie zmartwychwstałych

Ewangelia według Świętego Łukasza
(Łk 20, 27-38)

Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: «Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: „Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat pojmie ją za żonę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu”. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę i zmarł bezdzietnie. Pojął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę».

Jezus im odpowiedział: «Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.

A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzewie, gdy Pana nazywa „Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją».

     Po co byłaby śmierć Pana Jezusa na krzyżu, gdybyśmy nie mieli żyć wiecznie? Miłość Boga do nas, która nigdy się nie kończy nie miałaby większego sensu, gdybyśmy nie mieli żyć wiecznie. Nasza miłość do drugiego człowieka staje się dojrzalsza, gdy wierzymy w życie wieczne.

     To dopiero wiara w życie wieczne stwarza odpowiednie warunki do nieskończonego rozwoju człowieka.