Pierwsze czytanie:
Jr 23, 1-6 Bóg sam ustanowi pasterzy
Psalm responsoryjny:
Ps 23 (22), 1-2a. 2b-3. 4. 5. 6 (R.: por. 1)
Drugie czytanie:
Ef 2, 13-18 Chrystus jednoczy ludzkość
Śpiew przed Ewangelią:
J 10, 27
Ewangelia:
Mk 6, 30-34 Jezus dobry psterz

Ewangelia według świętego Marka

Mk 6, 30-34

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.
Odpłynęli więc łodzią na miejsce pustynne osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich uprzedzili.
Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum i zdjęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać.

     Na widok tłumu ludzi, Jezus "zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać". Jezus kocha bezinteresownie. Lituje się nad potrzebującymi, rozmawia z nimi, naucza, uzdrawia, karmi. Bierze ich w opiekę, spełnia ich oczekiwania. Dzieli się z nimi nie tylko pokarmem, ale również słowem, swoim czasem, Sobą. Bóg w Jezusie jest Bogiem cierpiącym wraz z ludźmi, którzy są w potrzebie.

    Dlaczego dziś znów przychodzę do Jezusa? Czego od Niego teraz oczekuję? Jakiego pouczenia pragnę? Czy moje dotychczasowe doświadczenia spotkań z Jezusem zostawiły jakiś głębszy ślad? Czy staram się uczestniczyć w planie Boga? Czy stać mnie na poświęcenie wobec innych? Czy we właściwy sposób wykorzystuje mój czas, zdolności i szanse?