Pierwsze czytanie:
Za 12, 10-11 Będą patrzeć na tego, którego przebili
Psalm responsoryjny:
Ps 63 (62), 2. 3-4. 5-6. 8-9 (R.: por. 2ab)
Drugie czytanie:
Ga 3, 26-29 Wiara w Chrystusa znosi podziały między ludźmi
Śpiew przed Ewangelią:
Łk 9, 23
Ewangelia:
Łk 9,18-24 Wyznanie wiary w Chrystusa i zapowiedź męki

Ewangelia według świętego Łukasza

Łk 9,18-24

Gdy Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: «Za kogo uważają Mnie tłumy?»
Oni odpowiedzieli: «Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał».
Zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?» Piotr odpowiedział: «Za Mesjasza Bożego».
Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: «Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie».
Potem mówił do wszystkich: «Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa».

     Ci, którzy chcą naśladować Chrystusa, muszą być gotowi wziąć swój krzyż i upodobnić swoje życie do życia Zbawiciela. Wymaga to samozaparcia i wielkiego zaufania do Boga. Wyznanie i przyjęcie Jezusa jest dopiero początkiem długiej, bardziej wymagającej drogi. Jest zgodą na zwrot w życiu, w którym jest cień krzyża.

     Kto tę prawdę przyjmie i zrozumie, znajdzie moc do przezwyciężenia największych przeszkód i dźwigania najcięższego krzyża. Bo będzie wiedział, że Chrystus idzie z nim.

Czy chcę iść za Jezusem całą drogą, również „krzyżową”?

Zapisz

Zapisz

Pierwsze czytanie:
2 Sm 12, 1. 7-10. 13 Dawid uznaje swoją winę i otrzymuje przebaczenia
Psalm responsoryjny:
Ps 32 (31), 1-2. 5. 7 i 11 (R.: por. 5c)
Drugie czytanie:
Ga 2, 16. 19-21 Jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę w Chrystusa
Śpiew przed Ewangelią:
1 J 4, 10b
Ewangelia:
Łk 7, 36 – 8, 3 Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała.

Ewangelia według świętego Łukasza

Łk 7, 36 – 8, 3

Jeden z faryzeuszów zaprosił Go do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku, i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem.
Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: «Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą».
Na to Jezus rzekł do niego: «Szymonie, mam ci coś powiedzieć».
On rzekł: «Powiedz, Nauczycielu».
«Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował?»
Szymon odpowiedział: «Sądzę, że ten, któremu więcej darował».
On mu rzekł: «Słusznie osądziłeś».
Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: «Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje».
Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone».
Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: «Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?»
On zaś rzekł do kobiety: «Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju».

   
     Jezus wypowiada słowa, które mają moc stwarzania na nowo: „Twoje grzechy są odpuszczone”.  Nadzieja kobiety zostaje nagrodzona. Poprzez te słowa zostaje z niej zdjęty ciężar, więzy, które ją krępowały. Słowa Jezusa dają jej moc, która pozwala rozpocząć wszystko na nowo, całkowicie zmienić życie. 

     W Kościele jest miejsce na nawrócenie, jest miejsce na żal za grzechy, na przebaczenie, pokutę, na poprawę i przemianę życia. Ewangelia Chrystusa jest przesłaniem miłosierdzia. Trzeba, abyśmy o tym pamiętali. Jeżeli zdobędziemy się jak ewangeliczna kobieta na żal za grzechy, na miłość na wiarę, to i my usłyszymy: "... twoje grzechy są odpuszczone, idź w pokoju".

Pierwsze czytanie:
1 Krl 17, 17-24 Prorok Eliasz wskrzesza dziecko
Psalm responsoryjny:
Ps 30 (29), 2-4. 5-6ab. 11 i 12a i 13b (R.: 2a)
Drugie czytanie:
Ga 1, 11-19 Paweł otrzymał objawienie od Jezusa Chrystusa
Śpiew przed Ewangelią:
Łk 7, 16
Ewangelia:
Łk 7, 11-17 Wskrzeszenie młodzieńca z Nain

Ewangelia według świętego Łukasza

Łk 7, 11-17

Jezus udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a szli z Nim Jego uczniowie i tłum wielki. Gdy zbliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego, jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta.
Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz». Potem przystąpił, dotknął się mar, a ci, którzy je nieśli, stanęli, i rzekł: «Młodzieńcze, tobie mówię, wstań». Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce.
A wszystkich ogarnął strach; wielbili Boga i mówili: «Wielki prorok powstał wśród nas i Bóg łaskawie nawiedził lud swój». I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie.

    Opis wskrzeszenia młodzieńca kończy się radością. Jaka rodzi się w uczestnikach pogrzebu? Uwielbiają Boga i głoszą Jego wielkość po całej Judei i okolicy. Taka sama radość powstaje w niebie na widok powracającego grzesznika (por. Łk 15,10). Każde pojednanie z Bogiem Ojcem – poprzez Jezusa – jest wielkim świętem.

Czy wierzę, że Jezus ma moc uzdrowić mnie z wszelkiego grzechu?

Pierwsze czytanie:
1 Krl 8, 41-43 Modlitwa Salomona za cudzoziemców
Psalm responsoryjny:
Ps 117 (116), 1-2 (R.: por. Mk 16, 15)
Drugie czytanie:
Ga 1, 1-2. 6-10 Niezmienność Ewangelii
Śpiew przed Ewangelią:
J 3, 16
Ewangelia:
Łk 7, 1-10 Uzdrowienie sługi setnika

Ewangelia według świętego Łukasza

Łk 7, 1-10

Gdy Jezus dokończył swoich mów do ludu, który się przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę. Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: «Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył, mówili, kocha bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę». Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół z prośbą: «Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: “Idź” – a idzie; drugiemu: “Chodź” – a przychodzi; a mojemu słudze: “Zrób to” – a robi».
Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i zwracając się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: «Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu». A gdy wysłani wrócili do domu, zastali sługę zdrowego.

     Setnik wierzył w to, że Jezus może uzdrowić jego sługę. Mówił jednak: "Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój." I Jezus rzeczywiście nie przyszedł do niego, ale nie dlatego, że nie był tego godzien, ale dlatego, że jego wiara była tak wielka, że odwiedziny w jego domu nie były już konieczne. Przez wiarę setnika, Jezus już był w jego domu.

     Często pytamy się: "Gdzie jest Bóg?". Wiara czyni Boga obecnym w naszym życiu. Henri Amiel, znany filozof, stwierdził, że „wiara to pewność bez dowodów; dowodem jesteśmy my sami”.

Pierwsze czytanie:
Prz 8, 22-31 Mądrość zrodzona przed stworzeniem świata
Psalm responsoryjny:
Ps 8, 4-5. 6-7. 8-9 (R.: por. 2a)
Drugie czytanie:
Rz 5, 1-5 Pokój z Bogiem przez Chrystusa w Duchu Świętym
Śpiew przed Ewangelią:
Ap 1, 8
Ewangelia:
J 16, 12-15 Wszystko, co ma Ojciec jest moje. Duch z mojego weźmie i wam oznajmi.

Ewangelia według świętego Jana

J 16, 12-15

Jezus powiedział swoim uczniom:
«Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek słyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam oznajmi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego bierze i wam objawi».

     Dzisiejsza uroczystość jest okazją do stanięcia przed Jezusem z prośbą, by pomógł nam zrozumieć, poznać i docenić miłość Ojca – i odpowiedzieć na nią z mocą i radością, pochodzącą od Ducha Świętego. Jest okazją, by naśladować w swym życiu miłość Bożych Osób. By nasze życie toczyło się w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

    Od oddania się Trójcy Świętej rozpoczynamy nasz każdy dzień i każdy dzień nim kończymy. W Bogu "bowiem — powiedział św. Paweł na Areopagu w Atenach — żyjemy, poruszamy się i jesteśmy» (Dz 17, 28).