Z archiwum Jezuitów

Interesującą historię ma w naszej parafii przedwojenna Willa Lubomirskich usytuowana przy ul. Narbutta 21, w której od 1982 roku mieści się Kuria Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego. Mieszkają w niej i pracują: o. Prowincjał, o. Socjusz Prowincjała, o. Ekonom Prowincji, o. Dyrektor Archiwum oraz Brat pomagający w administracji Prowincji. Znajdują się tu także biura, w których pracuje główna księgowa, szefowa sekretariatu i archiwistka. Na ostatnim piętrze willi mieszkają Siostry felicjanki pracujące w parafii.

Gdy w 1949 r. została erygowana parafia pod wezwaniem św. Szczepana, kaplicę parafialną urządzono właśnie w tej willi przystosowując do tego celu najpierw dwa pokoje, a od roku 1951 wszystkie pomieszczenia parteru. Latem msze święte i nabożeństwa odprawiano na werandzie, która znajdowała się od strony obecnego kościoła i jest teraz zabudowana. W kościele św. Szczepana, wybudowanym w ogrodzie Willi Lubomirskich i uroczyście konsekrowanym 11 listopada 2007 roku, zaczęto odprawiać msze św. już w roku 1999.

Willę przy ul. Narbutta 21, wybudowaną w 1926 roku, zapisała jezuitom w testamencie ostatnia przedwojenna właścicielka księżna Teresa Lubomirska (zm. 1948), której najstarszy syn, książę Henryk Lubomirski, wstąpił do zakonu w 1936 roku. W roku 1927 jego rodzice, Teresa i Kazimierz Lubomirscy, nabyli dom od inżyniera Mieczysława Dunin-Markiewicza, dyrektora generalnego Towarzystwa Handlowo-Przemysłowego TEHATE trudniącego się przemysłem naftowym i metalurgicznym. W tym domu o. Henryk wychował się i tu zrodziło się jego powołanie.

Po II wojnie światowej w willi rezydował Prymas Polski Kardynał August Hlond, gdyż siedziba prymasowska przy ul. Miodowej została zniszczona w 1944 roku. Pisał tu swoje homilie i przemówienia, przyjmował biskupów i wiernych. Aż do śmierci w październiku 1948 roku. Sekretariat prymasowski działał przy Narbutta 21 jeszcze do lutego 1949 roku.

Nowy Prymas, Kardynał Stefan Wyszyński, tak pisał w swoim pamiętniku pod datą 9 lutego 1949 roku:

Wracam do domu 14 lutego b.r. W międzyczasie sekretariat prymasowski będzie przeniesiony z ul. Narbutta na ul. Armii Wojska Polskiego 12. W domu przy ul. Narbutta powstaje parafia pod wezwaniem św. Szczepana Pierwszego Męczennika.

Po powrocie do Warszawy, dnia 14 lutego, napisał: "Wracam z ks. dr Baraniakiem do Warszawy. Zajeżdżamy wprost na Szucha. Dom jest niemal już urządzony, chociaż pracują jeszcze rzemieślnicy. Poświęcam dom Sercu Pana Jezusa, podobnie jak to było na Narbutta".

O. Wojciech Żmudziński SJ

     Maj jest w Kościele miesiącem szczególnie poświęconym czci Matki Bożej. Słynne „majówki” - nabożeństwa, odprawiane wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i przydrożnych figurach, na stałe wpisały się w krajobraz Polski. Jego centralną częścią jest Litania Loretańska.

       Początków tego nabożeństwa szukamy w pieśniach sławiących Maryję Pannę znanych na Wschodzie już w V wieku. Na Zachodzie poświęcenie majowego miesiąca Matce Bożej pojawiło się dopiero na przełomie XIII i XIV w., dzięki hiszpańskiemu królowi Alfonsowi X. Zachęcał on by wieczorami gromadzić się na wspólnej modlitwie przed figurami Bożej Rodzicielki.

    Nabożeństwo majowe bardzo szybko stało się popularne w całej chrześcijańskiej Europie. Jeden z mistyków nadreńskich, dominikanin bł. Henryk Suzo, w swoich tekstach wspomina, że jeszcze jako dziecko w maju zbierał na łąkach kwiaty i zanosił je Maryi.

      Ojcem nabożeństw majowych jest żyjący na przełomie XVII i XVIII wieku w Neapolu jezuita o. Ansolani. Organizował on w kaplicy królewskiej specjalne koncerty pieśni maryjnych, które kończył uroczystym błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem. Wielkim propagatorem tej formy czci Matki Bożej był jezuita, o. Muzzarelli, który w 1787 r. wydał specjalną broszurkę, którą rozesłał do wszystkich włoskich biskupów. O. Mazurelli wprowadził nabożeństwo majowe w kościele Il Gesu w Rzymie. Rozpowszechnił je również w Paryżu, towarzysząc papieżowi Piusowi VII podczas koronacji Napoleona Bonaparte. To właśnie Pius VII obdarzył nabożeństwo majowe pierwszymi odpustami. W 1859 r. kolejny następca św. Piotra – Pius IX, zatwierdził obowiązującą do naszych czasów formę nabożeństwa, składającego się z Litanii Loretańskiej, nauki kapłana oraz uroczystego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

    Litania Loretańska, która jest główną częścią nabożeństw majowych, powstała prawdopodobnie już w XII w. we Francji. Zebrane wezwania sławiące Maryję Pannę zatwierdził 11 czerwca 1587 r. papież Sykstus V. Swoją nazwę zawdzięcza włoskiej miejscowości Loreto, gdzie była niezwykle popularna. W Polsce jest o jedno wezwanie więcej. W okresie międzywojennym, po zatwierdzeniu przez Stolicę Apostolską uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, za zgodą papieża Piusa XI, do Litanii dołączono wezwanie "Królowo Polski". W wielu miejscowościach wierni modlą się na "majowym" nie tylko w kościołach, ale także przy kapliczkach czy na ulicach miast.

W każdy czwartek w naszej świątyni

trwa całodzienna

Adoracja
Najświętszego Sakramentu

Zatrzymaj się
i przyjdź na chwilę modlitwy