W tym roku I Komunia Święta miała miejsce w dniu 8 maja. Ze względu na ograniczenia związane z Covid-19 odbyła się ona w trzech grupach. Klasa 3a + Laura i Staś o godz.9.30, klasa 3b + Wiktor i Natalia o godz.11.00 i klasa 3c o godz.12.30. Łącznie do I Komunii Świętej przystąpiło 48 dzieci. Mszę Św. celebrowali o.Proboszcz Wiesław Kulisz i o. Bogdan Leśniak. Kwiatowy wystrój Kościoła przygotowała s.Estera, a ławki udekorowały p.Monika - mama Stasia, pani Ania - mama Bartka p.Ela- mama Rafaela oraz s.Zacharia.
Dzień wcześniej 7 maja - również w trzech grupach - dzieci po raz pierwszy spotkały się z Miłosiernym Jezusem w Sakramencie Pokuty i Pojednania i usłyszały: "I ja odpuszczam tobie grzechy W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego". Odchodziły od konfesjonałów radosne i "lżejsze".
Ze względu na zaistniałą sytuację pandemiczną w tym roku nie było Białego Tygodnia, lecz Biały Dzień. W poniedziałek, we wtorek i w środę poszczególne klasy spotkały się na Mszy Świętej o godz.16.00, by drugi raz przyjąć Ciało Pana Jezusa. Po Mszy Świętej było poświęcenie pamiątkowych obrazków i i wspólne zdjęcia.
Dzieci do Komunii Świętej przygotowywała s.Zacharia, a pomocą podczas próby generalnej i Pierwszej Komunii służyła s.Karolina.
GRUPA I
GRUPA II
GRUPA III
16 maja wspominamy Św. Andrzeja Bobolę – jezuitę, Patrona polski. Święty ten żył w niespokojnych czasach na przełomie XVI i XVII wieku w Europie rozdartej podziałami religijnymi i politycznymi. Toczyły się wtedy wojny religijne. Bóg i Jego Kościół wykorzystywany był do osiągania politycznych wpływów. Bardzo wielu wiernych siłą wcielonych do Cerkwi z powrotem powracało do wspólnoty Kościoła Katolickiego. Jednym z głównych promotorów nawróceń na Polesiu był nasz patron.
Andrzej urodził się w 1591 roku. W 1611 roku wstąpił do nowicjatu jezuitów w Wilnie, gdzie w kolejnych latach otrzymał solidną formację duchową i intelektualną w prężnie rozwijającym się zakonie. Studiował na założonej przez jezuitów Akademii Wileńskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1622 roku. Apostołował w Wilnie, Pułtusku, Nieświeżu, Warszawie, Łomży a następnie przez wiele lat w Pińsku. Spełniał funkcje przełożonego i wychowawcy. Zawsze starał się dbać o ubogich, wspierał chorych, odwiedzał więźniów. Będąc w Braniewie opiekował się biednymi. W tych odległych czasach wielu było opuszczonych chrześcijan, którzy byli jak owce nie mające pasterza! Ci, którzy mieszkali pod jednym dachem ze św. Andrzejem, podkreślali jego codzienną troskę o modlitwę, dobroć i pogodę ducha.
Nasz Święty na co dzień doświadczał trudów misjonarskiej działalności. W ostatnim okresie swojego życia był zawsze w drodze. Spieszył się, jakby świadomy rychłej śmierci. Cały pochłonięty był misją głoszenia Ewangelii. Trwał w Chrystusie jak latorośl w winnym krzewie. Codziennie odprawiał Eucharystię uczestnicząc w tajemnicy Jezusowego Krzyża.
Św. Andrzej ufał Jezusowi powierzając każdy kolejny dzień swojego życia, który był wypełniony głoszeniem Słowa i udzielaniem sakramentów świętych. Troszczył się o wychowanie młodzieży, pocieszał strapionych, niósł ulgę chorym. Nie zniechęcał się trudnościami podejmując coraz to bardziej odważne misje, nie bacząc na czekające go niebezpieczeństwa i przeciwności. Pozostał „duszochwatem” pomimo zacieśniającego się wokół niego kręgu nieprzyjaciół i wciąż narastającego zagrożenia dla życia. Za świętym Pawłem, pełen ufności, powtarzał: i w życiu i w śmierci należę do Pana! Święty Andrzej był rozpalony ogniem miłości, od którego zapalali się inni. W 1657 roku poniósł śmierć męczeńską całkowicie oddany Bogu w ofiarnej żertwie!
Całe jego zakonne i kapłańskie życie było przygotowaniem na tę ostatnią zwycięską walkę! Święty Andrzej pozostał przy prawdzie Jezusowej Ewangelii będąc wierny własnemu sumieniu. Pragnął leczyć rany rozdartego brakiem jedności Kościoła. Nie złamały go nawet najokrutniejsze katusze, jakie mu zadawali rozwścieczeni Kozacy w Janowie Poleskim. Swoje męczeństwo przeżywał w duchu modlitwy zanoszonej przez Jezusa w Wieczerniku do Ojca: „…aby byli jedno!” (por. J 17, 20-26)
Także dzisiaj potrzeba Polsce „ludzi sumienia” – mówił do nas w Skoczowie w 1995 roku św. Jan Paweł II. Bowiem walka duchowa wciąż trwa, ludzie objęci „tajemnicą pobożności” toczą bój na śmierć i życie z przeciwnikami Boga, będącymi na usługach „tajemnicy bezbożności”. Dzisiaj, podobnie jak w XVII wieku, potrzebni są „świadkowie wiary” troszczący się o jedność Kościoła, świadkowie Boga Żywego.
Spotkanie ze świętym męczennikiem przemienia! Powinno nas ono wyrywać z postawy ospałości i zniechęcenia prowadząc do spotkania z Chrystusem. Tylko On jest pewną Drogą do wiecznej radości, Prawdą, która wyzwala, i Życiem napełniającym nas radością.
św. Andrzej. Powrócił po swojej pośmiertnej długiej tułaczce do Ojczyzny w 1938 roku. Powrócił św. Andrzej i pozostał Patronem naszej trudnej wolności, która nieustannie domaga się ofiarnego życia! Od 16 maja 2002 r. św. Andrzej Bobola jest drugorzędnym patronem Polski. Jego sanktuaria znajduje się w Warszawie i w Strachocinie na ziemi sanockiej, gdzie się urodził.
Dziękując Bogu za łaski otrzymane, w ufnej modlitwie prośmy Męczennika:
Święty Andrzeju, mężny żołnierzu Pana,
któryś niestrudzenie walczył pod Sztandarem Krzyża,
uproś nam łaskę wiernego pod nim trwania,
razem z Maryją, Matką Kościoła.
Wypraszaj także nam łaskę żywej wiary
w moc Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego Pana,
byśmy naśladowali Twoją gorliwość
i z większym niż dotąd zapałem głosili Ewangelię.
Pragniemy jak Ty, święty męczenniku,
być wiarygodnymi świadkami Jezusa.
Amen
źródło: jezuici.pl
Jubileuszowy Rok Ignacjański
Już 16 maja o godz. 13:00, w Sanktuarium św. Andrzeja Boboli na warszawskim Mokotowie rozpoczną się uroczystości inaugurujące Jubileuszowy Rok Ignacjański, który w Towarzystwie Jezusowym na całym świecie potrwa od 20 maja 2021 do 31 lipca 2022 roku. Hasło Roku Ignacjańskiego brzmi: „W Chrystusie ujrzeć wszystko na nowo”. Jezuici i wszyscy, którym bliska jest duchowość ignacjańska, będą w tym czasie świętowali 500-lecie nawrócenia św. Ignacego (20 maja 1521) oraz 400-lecie jego kanonizacji (12 marca 1622).
Od 17 maja w Sanktuarium św. Andrzeja Boboli rozpocznie się w obecności relikwii św. Ignacego – Tydzień Ignacjański, który potrwa do 22 maja. Każdego dnia podczas mszy św. o godz. 19.00 będzie można wysłuchać homilii nawiązujących do postaci św. Ignacego i do duchowości ignacjańskiej. Następnie relikwie Świętego powędrują do prowadzonej również przez jezuitów Parafii św. Szczepana w Warszawie.
Ponadto, już od 20 maja, wszyscy wierni, którzy w czasie trwania Roku Ignacjańskiego nawiedzą jezuicki kościół i wezmą udział w organizowanych w nim nabożeństwach, będą mogli otrzymać odpust zupełny.
Centralne uroczystości inauguracyjne odbędą się w Pampelunie (Hiszpania), mieście, w którym dnia 20 maja 1521 Ignacy Loyola został ranny w bitwie. To był kluczowy moment w jego nawróceniu. Można uczestniczyć w nich online.
„Rok Ignacjański 2021-2022 jest dla nas wielką okazją, którą powinniśmy w pełni wykorzystać, nie przegapić jej. Jest on wezwaniem skierowanym do nas, abyśmy pozwolili Panu dokonać w nas nawrócenia. Prosimy Pana o łaskę przeżycia odnowy. Pragniemy odkryć nowy entuzjazm wewnętrzny i apostolski, nowe życie, nowe drogi podążania za Panem. Dlatego wybraliśmy jako motto tego roku: W Chrystusie ujrzeć wszystko na nowo (vedere tutte le cose nuove in Cristo) – napisał w specjalnym przesłaniu z tej okazji generał jezuitów o. Arturo Sosa SJ.
źródło: gosc.pl
Jubileuszowy Rok Ignacjański w naszej parafii św. Szczepana Męczennika rozpoczniemy w czwartek 20 maja 2021 r., podczas Mszy św. o godz. 18.30.
Wiele osób bezpośrednio dotkniętych przez Covid-19, zmarli i ich rodziny, ci, którzy żyją w niepewności, lekarze i pielęgniarki, naukowcy i wolontariusze, ale także bezrobotni, kobiety, które ucierpiały z powodu przymusowego zamknięcia, i ci, którzy stracili nadzieję: w intencji ich wszystkich modlił się 1 maja 2021 r. w Bazylice Watykańskiej papież Franciszek. Wieczorny różaniec stanowił pierwsze ogniwo "modlitewnego maratonu", który do końca maja będzie "łączył świat we wspólnym wołaniu do Boga o ustanie pandemii". W modlitwie Ojciec Święty łączył się z narodowym sanktuarium maryjnym w Walsingham w Anglii.
W 1061 r. objawiła się tam Matka Boża. Na miejscu objawień wybudowano kaplicę, jedno z najstarszych sanktuariów maryjnych. Henryk VIII zrównał je z ziemią. W XIX w. sanktuarium zostało odbudowane i dziś jest najważniejszym miejscem kultu maryjnego w Anglii.
Dzisiaj 2 maja modlitwa w intencji tych, którzy nie mogą odwiedzić swoich bliskich będzie transmitowana z sanktuarium Jezusa Zbawiciela i Matki Bożej w Elele w Nigerii. Natomiast jutro, w uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski modlitwa różańcowa, transmitowana na cały świat, zostanie odmówiona w Kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej na Jasnej Górze i będzie poświęcona zarażonym i chorym.
Modlitwa różańcowa, która dała początek inicjatywie podjętej przez Franciszka odbyła się w sobotni wieczór w Kaplicy Gregoriańskiej Bazyliki Watykańskiej, gdzie są przechowywane relikwie św. Grzegorza z Nazjanzu, Doktora i Ojca Kościoła. Szczególną intencją zostali objęci ci, którzy zostali bezpośrednio dotknięci przez pandemię. Przed ikoną Marki Bożej Wspomożycielki, czczonej już od VII wieku Ojciec Święty odczytał modlitwę początkową.
Czytaj więcej: Papież modli się na różańcu za zmarłych na koronawirusa
Nabożeństwo Majowe ku czci Najświętszej Maryi Panny
Przez cały MAJ,
codziennie godz. 18.00
Serdecznie
zapraszamy do udziału
Maj jest w Kościele miesiącem szczególnie poświęcony Matce Bożej. Słynne „majówki” - nabożeństwa, odprawiane wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i przydrożnych figurach, na stałe wpisały się w krajobraz Polski. Jego centralną częścią jest Litania Loretańska.
Początków tego nabożeństwa szukamy w pieśniach sławiących Maryję Pannę znanych na Wschodzie już w V wieku. Na Zachodzie poświęcenie majowego miesiąca Matce Bożej pojawiło się dopiero na przełomie XIII i XIV w., dzięki hiszpańskiemu królowi Alfonsowi X. Zachęcał on by wieczorami gromadzić się na wspólnej modlitwie przed figurami Bożej Rodzicielki.
Nabożeństwo majowe bardzo szybko stało się popularne w całej chrześcijańskiej Europie. Jeden z mistyków nadreńskich, dominikanin bł. Henryk Suzo, w swoich tekstach wspomina, że jeszcze jako dziecko w maju zbierał na łąkach kwiaty i zanosił je Maryi.
Ojcem nabożeństw majowych jest żyjący na przełomie XVII i XVIII wieku w Neapolu jezuita o. Ansolani. Organizował on w kaplicy królewskiej specjalne koncerty pieśni maryjnych, które kończył uroczystym błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem. Wielkim propagatorem tej formy czci Matki Bożej był jezuita, o. Muzzarelli, który w 1787 r. wydał specjalną broszurkę, którą rozesłał do wszystkich włoskich biskupów. O. Mazurelli wprowadził nabożeństwo majowe w kościele Il Gesu w Rzymie. Rozpowszechnił je również w Paryżu, towarzysząc papieżowi Piusowi VII podczas koronacji Napoleona Bonaparte. To właśnie Pius VII obdarzył nabożeństwo majowe pierwszymi odpustami. W 1859 r. kolejny następca św. Piotra – Pius IX, zatwierdził obowiązującą do naszych czasów formę nabożeństwa, składającego się z Litanii Loretańskiej, nauki kapłana oraz uroczystego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.
Litania Loretańska, która jest główną częścią nabożeństw majowych, powstała prawdopodobnie już w XII w. we Francji. Zebrane wezwania sławiące Maryję Pannę zatwierdził 11 czerwca 1587 r. papież Sykstus V. Swoją nazwę zawdzięcza włoskiej miejscowości Loreto, gdzie była niezwykle popularna. W Polsce jest o jedno wezwanie więcej. W okresie międzywojennym, po zatwierdzeniu przez Stolicę Apostolską uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, za zgodą papieża Piusa XI, do Litanii dołączono wezwanie "Królowo Polski". W wielu miejscowościach wierni modlą się na "majowym" nie tylko w kościołach, ale także przy kapliczkach czy na ulicach miast.
Wspólnota św. Jana Apostoła
Jesteśmy wspólnotą młodych dorosłych, modlimy się medytacją ignacjańską, dzielimy się naszym doświadczeniem Pana Boga i formujemy w duchu św. Ignacego z Loyoli.
Spotykamy się w każdy wtorek o 20.00 na medytacji przed Najśw. Sakramentem w kaplicy św. Judy Tadeusza, a następnie rozmawiamy przy herbacie w salce na plebanii.
Zapraszamy serdecznie wszystkich w wieku ok. 30 lat – zarówno osoby po rekolekcjach ignacjańskich jak i tych, którzy chcą poznać modlitwę medytacyjną.